Мужчына «Большого»: снежань — студзень’19-20

Алексей Кузьмич — тот самый художник, крутивший на причинном месте «Министерство культуры». Мы исключительно о надписи на табличке, держателем которой были не скрепки или гвозди, а эрегированный член художника.

Кузьмич виртуально нагишом прошелся по Минску, выразив свое отношение к некоторым городским достопримечательностям или обнаженным проблемам современного беларуского общества. Помогал ему в этом фотограф Егор Войнов. У тандема была одна задача — никакой цензуры. «Мнение авторов может не совпадать с мнением редакции», — на всякий случай напоминаем мы.

***

Адна не вельмі разумная жанчына, якую я аднойчы ў вочы назваў індыйскім просам дурра, атэставала мяне, як дэкласаванага мешчаніна. Зразумела, гэта зусім нетак. Гэта назва выклікана помстай за маю досыць удалую атэстацыю. Праўда, памянёны філосаф Торба адзначыў мяне як класава нявытрыманага байца, сказаў мне, што я неўраўнаважаны (а ён ураўнаважаны?!) чалавек. Няхай сабе так. Скажу толькі, што я сам лічу сябе сучасным і здавальняючаразумным чалавекам, хоць павінен з вялікай неахвотай памянуць пра шапялёўскіх яўрэяў, якія пад нос завуць мяне «мішугэнэ» (звар’яцелы, псіх (у перакладзе з ідыша)). І гэта ня гледзячы на тое, што я ў райвыканкоме ў сваіх руках трымаю важныя спрунжыны культуры і ведаю, што раблю!

Андрэй Мрый, «Запіскі Самсона Самасуя», урывак